two week hate

Με όλη τη διαδικασία έχω πλέον εξοικειωθεί, σχεδόν σε βαθμό αναισθησίας: τα πρωτόκολλα, τις ενέσεις, τους υπέρηχους, τις εξετάσεις, τις ωοληψίες (η τελευταία έγινε μάλιστα με μέθη όπου ένιωσα τα πάντα πλην της "αναλγησίας"), τις ορμόνες υποστήριξης (αν και αυτές μου κάθονται ακόμη λίγο στο στομάχι), την ποιότητα των εμβρύων, τις εμβρυομεταφορές, τα αρνητικά... όλα εκτός από αυτές τις δύο αναθεματισμένες εβδομάδες της αναμονής. Αυτές δεν παλεύονται με τίποτα!

Εκεί που όλη μου τη ζωή γκρινιάζω για το πόσο απίστευτα γρήγορα κυλάει ο χρόνος, ε στην αναμονή το ευχαριστιέμαι με την καρδιά μου: ο χρόνος μου κάνει την χάρη και σταματάει εντελώς. Ό,τι και να κάνω δεν περνάει με τίποτα.

Εκεί που καταβάλω φιλότιμες προσπάθειες να περνάω όλες τις φάσεις πριν την εμβρυομεταφορά με τις μέρες μου γεμάτες ώστε να βιώνω πιο ανάλαφρα τη διαδικασία, να σου αυτές οι "2-3 μέρες χαλαρά στο σπίτι" που σε κάνουν να συνειδητοποιείς σχεδόν βίαια τι έκανες και τι περιμένεις. Και το μυαλό να μη μπορεί να ξεκολλήσει.

Και άντε και την πρώτη βδομάδα, είσαι μέσα στην ελπίδα ότι "κάτι μπορεί να γίνεται εκεί μέσα" και τα πράγματα να είναι πιο ευχάριστα. Τη δεύτερη ξέρεις ότι ό,τι ήταν να γίνει έγινε και τώρα πια μετράς τις μέρες για να μάθεις το αποτέλεσμα. Ευτυχώς που ο περιορισμός στο σπίτι δεν είναι αναγκαίος πια και μπορείς πάλι να γεμίσεις τις μέρες σου. Εσύ μπορείς. Το μυαλό μπορεί όμως να ξεκολλήσει;